იოჰან ვოლფგანგ ფონ გოეთე- ,,პრომეთე"

Prometheus

Bedecke deinen Himmel, Zeus,

Mit Wolkendunst!

Und übe, Knaben gleich,

Der Disteln köpft,

An Eichen dich und Bergeshöh'n!

Mußt mir meine Erde

Doch lassen steh'n,

Und meine Hütte,

Die du nicht gebaut,

Und meinen Herd,

Um dessen Glut

Du mich beneidest.

Ich kenne nichts Ärmeres

Unter der Sonn' als euch Götter!

Ihr nähret kümmerlich

Von Opfersteuern

Und Gebetshauch

Eure Majestät

Und darbtet, wären

Nicht Kinder und Bettler

Hoffnungsvolle Toren.

Da ich ein Kind war,

Nicht wußte, wo aus, wo ein,

Kehrt' ich mein verirrtes Auge

Zur Sonne, als wenn drüber wär

Ein Ohr zu hören meine Klage,

Ein Herz wie meins,

Sich des Bedrängten zu erbarmen.

Wer half mir

Wider der Titanen Übermut?

Wer rettete vom Tode mich,

Von Sklaverei?

Hast du's nicht alles selbst vollendet,

Heilig glühend Herz?

Und glühtest, jung und gut,

Betrogen, Rettungsdank

Dem Schlafenden dadroben?

Ich dich ehren? Wofür?

Hast du die Schmerzen gelindert

Je des Beladenen?

Hast du die Tränen gestillet

Je des Geängsteten?

Hat nicht mich zum Manne geschmiedet

Die allmächtige Zeit

Und das ewige Schicksal,

Meine Herren und deine?

Wähntest du etwa,

Ich sollte das Leben hassen,

In Wüsten fliehn,

Weil nicht alle Knabenmorgen-

Blütenträume reiften?

Hier sitz' ich, forme Menschen

Nach meinem Bilde,

Ein Geschlecht, das mir gleich sei,

Zu leiden, weinen,

Genießen und zu freuen sich,

Und dein nicht zu achten,

Wie ich!

პრომეთე

ო, დიდო ზევსო, დაჰფარე ზეცა

ღრუბლის ალმურით,

და მოიქეცი იმ ვაჟის დარად,

რომელიც კაფავს ყლორტებს ნარისას.

მეხით დაბელე დიდი მუხები

და მთის მწვერვალნი,

ოღონდ მომეცი მე ჩემი მიწა

და დამიტოვე ჩემი კარავი,

რომელიც შენს ხელს არ აუგია,

და ჩემი კერაც

მისი ღველფითურთ,

შენში რომ იწვევს შურსა და მტრობას.

თქვენზე ღატაკი ამ ცის ქვეშეთში

არვინ მეგულვის; ჰოი, ღმერთებო!

თქვენ იკვებებით

უსაცოდავეს ნამუსრევისგან,

მსხვერპლთა ხარკისგან

და მათ ლოცვათა საკმეველისგან.

დაიმშეოდით, რომ არ გყოლოდათ

ბალღნი, გლახაკნი

და სულელები -

მთვრალი რწმენითა.

როს ყრმა ვიყავი, თვალს ვაცეცებდი

ზეცის თაღისკენ, რათა მეხილა

მზის სამეფოში

ყური, გამგონე ვაებათ ჩემთა,

ან გული სათნო, ჩემებრ შემწყალე

სვედაწყევლილი კაცთა მოდგმისა?

მე ვინ მიშველა ავ ტიტანებთან

სასტიკ ბრძოლაში?

სიკვდილისა და მონობის ხუნდს

ვინ განმარიდა?

გულო, აღვსილო უწმინდეს ცეცხლით,

ეს ყოველივე შენ აღასრულე!

ღვივოდი მარად ჭაბუკი ქველი;

მაგრამ მოტყუვდი! ვაგლახ, ამაოდ

მადლს მიაგებდი მთვლემარე ზენარს.

მე თაყვანი გცე? რისთვის ნეტავი?

განა მომაგე სალბუნი თავად

ჭირთა თმენისთვის?

წარგიხოცია ცრემლი ოდესმე

სასომიხდილის გამკრთალ ღაწვებზე?

ვინ გამოჰკვერა ჩემგან ვაჟკაცი?

დრომ, ყოვლის შემძლემ,

და ბედისწერამ მრავალჟამულმა, 

ჩვენ ორთავეთა მბრძანებელმა,

დიდმა ბატონმა.

შენ თუ გგონია: მე მივატოვებ

ჩემი ცხოვრების ფართო ასპარეზს

და ბნელ უდაბნოს შევეხიზნები,

რადგან ოცნების ყველა კოკორმა

არ გამოიღო ნაყოფი ტკბილი?

მე მტკიცედ ვზივარ და გამოვჭედავ

ჩემნაირ რწმენის ადამიანებს,

ისეთ თაობას, რომელიც ჩემებრ

შესძლებს იტანჯოს, ჩემებრ იტიროს

და ჩემებრ დასტკბეს ამ ცხოვრებითა;

შენ კი ჩირადაც აღარ ჩაგთვალონ

ისე, როგორც მე ამას ჩავდივარ!